روابط جنسی یکی از پایه­ های اصلی و اساسی زندگی زناشویی محسوب شده، و در حقیقت روابط جنسی موثر، موجب پایداری بیشتر زندگی زناشویی می­ شود. زیرا روابط خاص زناشویی، ارتباطی مستقیم با رضایت عاطفی زوجین از یکدیگر داشته، و تأمین­ کننده امنیت روحی و روانی آنان می­ باشد. بنابراین، زوجین به‌طور عام نیازمند این تمتعات هستند. اما برخی ملاحظات ناصواب عرفی و اخلاقی که ناشی از کج­ اندیشی­ ها و عدم­ آگاهی جوامع و فرهنگ­ها و انگیزه­ ها و شائبه­ های مادی و بسیاری عوامل دیگر است، موجب آن شده که بیان نیازهای جنسی و مطالبه ارضای آن از ناحیه زوجین (به ویژه زوجه) فاقد جایگاه عرفی بوده، و تحت­ الشعاع مسایل دیگر خانواده قرارگیرد. به‌گونه ­ای ‌که بسیاری از زوجین ناراضی که ریشه اختلافات و مشکلاتشان به روابط زناشویی بر­می­ گردد، به خاطر حیا و ترس از واکنش اجتماع، آن را به امور دیگری نسبت داده­ اند. از سوی دیگر محور بیان بسیاری از دعاوی مطروحه در دادگاه­ها نیز مسأله عدم­ تمکین زوجه است. در حقیقت نزاع زوجین در مسأله روابط خاص زناشویی به امور دیگر سرایت می­ کند، و نزاع بر امور و مسائل دیگر نیز به این رابطه تسری می­ یابد. این مسأله در اسلام و قوانین شریعت مورد توجه قرار گرفته، و دستورات و توصیه­ هایی عمیق و راهگشا در این باب وارد شده‌ است. این در حالی است که قوانین موضوعه ایران در این خصوص غالباً سکوت نموده و یا در صورت اشاره مختصر، با مشکل ابهام و اجمال مواجهند. که این امر خود موجب تفاوت در رویه قضایی و تشتت آراء قضات می‌گردد. بنابراین، ضرورت دارد تا با بررسی همه جانبه فقه امامیه در باب تمتعات جنسی زوجین، و در نظر داشتن عرف موجود به مدون نمودن آنها و ارائه راهکار فقهی حقوقی در باب مسائل زوجین پرداخته، و از بروز شکاف و اختلاف در نهاد خانواده جلوگیری به‌عمل آوریم…